"Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję" na XXX Festiwalu

W poniedziałek 18 marca 2024 na XXX Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych obejrzeliśmy „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” - spektakl Mateusza Pakuły. Dziękujemy za wczorajsze ważne spotkanie. Owacje na stojąco trwały długo, miały w sobie niezwykły ładunek skupienia…

„Jak nie zabiłem…” to przejmujący spektakl o odchodzeniu bliskiej osoby - kronika umierania ojca chorego na raka trzustki. Osobista opowieść autora sztuki i reżysera, który poprzez teatr wyraża wściekłość, że nie można skrócić cierpienia konającego człowieka. To oskarżenie przeciwko państwu, przeciwko Kościołowi, przeciwko prawu i służbie zdrowia. Wyraz bezsilności i bezradności w sytuacji, kiedy nie jesteśmy w stanie zrobić nic, aby zmniejszyć cierpienie osoby, którą kochamy, a która umiera w męczarniach - w imię narzuconych jej z zewnątrz nakazów, zakazów i reguł. 

Spektakl jest też opowieścią o doświadczeniu bliskich wobec odchodzenia cierpiącego ojca, męża, syna. Czy mamy prawo do słabości? Czy mamy prawo do złości? Czy wobec niewyobrażalnej męki umierania mamy prawo, aby przyznać się, że mamy już dość? Czy wykrzyczenie tego i bycie wysłuchanym może nam pomóc?

Po spektaklu z twórcami rozmawiali Jacek Wakar i Jacek Cieślak. Twórcy podkreślali, że spektakl pokazuje polską rzeczywistość, aby otworzyć dyskusję opinii publicznej na temat prawa do eutanazji w sytuacjach bezgranicznego cierpienia ludzi. Dlaczego inni decydują o naszym prawie do skrócenia męki umierania? Nawiązano też do rzeczywistości pandemii i spustoszenia, które wyrządziła. Aktorzy podkreślili też, że to spektakl, który powinni oglądać wszyscy (przede wszystkim młodzi) lekarze, bo to od nich zależy, czy pacjent będzie traktowany z empatią czy zupełną obojętnością. Mateusz Pakuła zaznaczył także, że spektakl był i za każdym jest dla niego i jego brata (współtworzącego i wykonującego muzykę na scenie) formą autoterapii - przepracowania procesu odchodzenia ich ojca. 

 

Koprodukcja Teatru Łaźnia Nowa w Krakowie i Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach
Adaptacja i reżyseria: Mateusz Pakuła
Scenografia i kostiumy: Justyna Elminowska
Muzyka: Zuzanna Skolias-Pakuła, Antonis Skolias, Marcin Pakuła
Partie wokalne: Zuzanna Skolias-Pakuła
Reżyseria światła: Paulina Góral
Asystent reżyserki światła: Maciej Kaszyński
Wideo: Olga Balowska
Inspicjentka: Katarzyna Białooka
Obsada: Andrzej Plata, Jan Jurkowski, Wojciech Niemczyk, Szymon Mysłakowski, Marcin Pakuła

Fot. Maciej Zakarzewski